Z terminem „botoks” spotkałyśmy się nie raz, czy jednak wiemy co dokładnie znaczy? Nasza wiedza zazwyczaj ogranicza się do skojarzenia substancji ze znikaniem zmarszczek twarzy. Jak jednak działa botoks, jak wygląda zabieg i jakich efektów możemy się spodziewać po jego przeprowadzaniu? Oto krótka charakterystyka zabiegu, który ze świata medycyny estetycznej, wkroczył już na stałe do kanonu pop kultury.
W dzisiejszym świecie, gdzie nacisk na nieustannie młody wygląd jest coraz silniejszy, botoks stał się odpowiedzią na wiele problemów, trapiących współczesne kobiety. Co raz słyszymy o gwiazdach, które z każdym rokiem młodnieją za pomocą magicznej strzykawki. I choć czasem demonizowany z powodu wzrastającej presji na „bycie młodą i gładką”, to sam botoks jest używany w medycynie od lat i nie służy tylko do wypełniania zmarszczek!
Co znaczy „botoks”?
Za tą popularną, handlową nazwą kryje się toksyna botulinowa, czyli środek używany w chirurgii estetycznej do wygładzania zmarszczek czoła, okolic brwi i „kurzych łapek”. Substancja ta jest najsilniejszą naturalną toksyną wytwarzaną przez pałeczki Clostridium botulinum i znana też jest pod inną popularną nazwą – jad kiełbasiany. Wyróżnia się kilka typów toksyny botulinowej, jednak współczesna medycyna wykorzystuje tylko jedną jej postać, mianowicie neurotoksynę typu A. W chirurgii estetycznej toksyna poddawana jest odpowiedniej obróbce, między innymi jest znacznie rozcieńczana, także nie stanowi zagrożenia. Następnie za pomocą strzykawki toksyna zostaje wprowadzona pod skórę do określonych mięśni, które ulegają rozluźnieniu. Sam zabieg jest krótki i pomaga w wygładzeniu bruzd twarzy. Efekty widoczne są mniej więcej po dwóch dniach od wykonania zabiegu. Działanie botoksu nie jest jednak trwałe i utrzymuje się od 3 do 5 miesięcy, z czego efekty zanikają po 5-6 miesiącach.
Jakie ma zastosowanie?
Co ciekawe niewiele z nas zdaje sobie sprawę z tego, że toksyna botulinowa posiada znacznie szersze zastosowanie i nie ogranicza się wyłącznie do medycyny estetycznej. Toksyna jest stosowana również do walki z bólami migrenowymi oraz nadmierną potliwością. Botoks swoje zastosowanie w medycynie znalazł w latach siedemdziesiątych XX wieku. Na początku był on głównie stosowany w okulistyce i neurologii. Wykorzystywany był do leczenia zeza; blepharospasmu, czyli spastycznego nawykowego skurczu powiek; dystonii, a więc w zaburzeniach czynności mięśni; połowicznego porażenia twarzy; leczenia nadpotliwości rąk, stóp i pach oraz bólów głowy wywołanych napięciem mięśni czaszki. Wbrew utartym przekonaniom botoks w medycynie estetycznej zaczął być używany stosunkowo niedawno, bowiem od lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku.
